Opera “Halka” Stanisława Moniuszki w Berlinie, w czterech aktach. Tylko raz na wspaniałej sali Filharmonia Berlińska w 2019 roku 01 październik godz. 20:00. Nasz pakiet BP Gryf 1 lub 2 noclegi w tym bilet na przedstawienie! Wystawia Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki z Poznania.
Polskie spory wokół opery Halka chyba szybko nie ustaną, podobnie jak dzisiaj spory o wszystko. Halka Stanisława Moniuszki to arcydzieło opery narodowej, dzieło zakorzenione w ludowej tradycji. W Polsce często poświęcało się jakość samej sztuki dla doraźnych względów politycznych, podobnie jak dzisiaj. Dlatego warto zobaczyć przedstawienie w Berlinie Filharmonia, wykonanie, Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki z Poznania. Historyczny spór o Halkę trwa od 1858 roku jest zatem sporem nie tylko o samą sztukę, o jej służebność i prezentowane wartości, ale ma przeniesienie do współczesności. Dokładnie 170 lat po wileńskiej premierze opery konflikt wciąż trwa we wszystkich aspektach naszego zbiorowego życia.
Halka pozostanie więc z nami, gdyż jej główny dylemat jest wciąż czymś, co nie odeszło w przeszłość.
Polska jawi się ciągle w jakimś sztucznym konflikcie? Pytanie dla kogo i po co! odpowiedź jest raczej oczywista.
Od wieków jesteśmy w tym samym miejscu, tylko ja mam racje i ja jestem najlepszy? a “po mnie choćby potop”.
Po nas choćby potop (fr. après nous, le déluge) – powiedzenie przypisywane Madame de Pompadour, kochance Ludwika XV, która w opinii ludu marnotrawiła pieniądze państwowe na huczne zabawy w Wersalu i nakłaniała króla do rozrzutności. W rzeczywistości źródłem tych słów jest epigram Stratona z Sardes z ok. 125 n.e.: Pij i kochaj! Po śmierci niech moje kości potop pochłonie!
Streszczenie opery Halka Stanisława Moniuszki :
Ślub Zofii i jej ukochanego Janusza miał być towarzyskim wydarzeniem sezonu. Młodzi, piękni, zamożni, połączą fortuny lokalnych przedsiębiorców. Starannie przygotowaną ceremonię może jednak zakłócić Halka, wiejska dziewczyna, z którą Janusz miał przelotny romans. Halka twierdzi, że spodziewa się jego dziecka. Przebiegła szantażystka czy ofiara ciemnej strony pana młodego? Kto okaże się ofiarą, a kto czarnym charakterem tej miłosnej intrygi?
Autor opery „Halka”, Stanisław Moniuszko, przez kilka lat uczył się w Berlinie i to tutaj właśnie opublikowano jego pierwsze utwory. Jednak wykonania jego muzyki w tym mieście to wciąż wydarzenia zbyt rzadkie. Orkiestra i chór teatru z Poznania prowadzony przez dyrektora artystycznego Gabriela Chmurę przedstawi tę piękną muzykę w Filharmonii Berlińskiej. W roli tytułowej Magdalena Molendowska (Glyndebourne Festival). Wśród solistów znajdą się też dobrze znani niemieckiej publiczności bracia Tomasz Konieczny (Bayreuth Festival, Wiener Staatsoper) i Łukasz Konieczny (Opera Reńska w Düsseldorfie) po raz pierwszy razem na scenie.
Stanisław Moniuszko, twórca polskiej opery narodowej, urodzi się 5 maja 1819 r. w Ubielu na Białorusi niedaleko Mińska. Ojciec Czesław wykazywał talenty plastyczne, a matka Elżbieta, pianistka-amatorka, zaszczepiła w synu zamiłowanie do muzyki. W 1827 roku Moniuszkowie przenieśli się do Warszawy, gdzie Stanisław uczęszcza do gimnazjum pijarów i uczył się muzyki u Karola Augusta Freyera, znajomego Chopina. W 1830 rodzina przeniosła si do Mińska, a Moniuszko kontynuował nauk u pianisty Dominika Stefanowicza. W 1836 r., podczas pobytu w Wilnie, przyszły kompozytor pozna Aleksandrę Müller, z którą się zaręczy . W 1837 wyjechał na studia muzyczne do Berlina, gdzie w Singakademie pracował pod kierunkiem Carla Rungenhagena. Po powrocie do Wilna w 1840 r. założy rodzinę (miał 10 dzieci !) i rozpoczął intensywną działalność jako organista i dyrygent.
1 stycznia 1848 r., miała miejsce koncertowa prezentacja pierwszej, tzw. wileńskiej wersji Halki. Dalsze lata pracy w Wilnie zaowocowały wydawaniem zbiorów pieśni nazwanych śpiewnikami domowymi oraz kantatami Milda i Nijoła. 1 stycznia 1858 po wieloletnich staraniach w warszawskim Teatrze Wielkim odbyła się w premiera rozszerzonej redakcji Halki i oszałamiający sukces dzieła sprawił , że Moniuszko otrzymał nominację na dyrektora tej instytucji. W następnych latach skomponował szereg, zazwyczaj entuzjastycznie przyjmowanych oper: Flisa (1858), Hrabin (1859), Verbum nobile (1860). Straszny dwór (1862) i Pari (1868), ale tworzy także kantaty (np. Widma), pieśni, utwory religijne i baletowe, które ugruntowały jego dominującą pozycję w polskim życiu muzycznym. W 1871 dla Moniuszki bolesne okazały się negatywne opinie o jego ostatniej ukończonej operze Beata. Kompozytor zmarł nagle 4 czerwca 1872 r., a jego pogrzeb stał się manifestacją narodowej jedności.
Gabriel Chmura
Urodzi się we Wrocławiu, a dorasta w Izraelu, gdzie ukończy studia na Akademii Muzycznej w Tel Avivie z dyplomami z kompozycji, fortepianu i dyrygentury. Studia dyrygenckie kontynuował u Pierre’a Dervaux, Hansa Swarowsky’ego i Franco Ferrary. W 1971 roku został laureatem I nagrody w Konkursie Herberta von Karajana, a także otrzymał Złoty Medal w Konkursie Cantelli (Mediolan). W 2012 został uhonorowany Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury. W 2013 Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu przyznała mu tytuł Doktora Honoris Causa. W 2017 został odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony kulturze Gloria Artis”. Pracował jako dyrektor muzyczny w Theater Aachen, Bochumer Philharmonic, National Arts Centre Orchestra w Ottawie (z którą odbył tournée w Ameryce Północnej, występując m. in. w Carnegie Hall) i w Narodowej Orkiestrze Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Gabriel Chmura od sezonu 2012/2013 pełni obowiązki dyrektora artystycznego Teatru Wielkiego w Poznaniu, a od 2015 jest pierwszym gościnnym dyrygentem Filharmonii Krakowskiej.
